Ан амьтан араатан жигүүртэн, өт хорхой ялаа шумуул хүртэл зөн совин, мэдрэмж мэдрэхүйдээ түшиглэн эрээнтэй бараантай энэ хорвоогийн түмэн шалгуурыг сөрөн тэмцдэг.
Оюун ухаант хүн бид ч мөн амьтнаас давуу хөгжсөн зөн билиг, зөн совин, дотоод дуу хоолойгоо чагнаж, тэндээс ирж байгаа хэл чимээг тайлан уншиж, явдал мөрөө шинжин, сэтгэл зүрхээ тольдон, тархи оюунаа цэгцлэн орчлонд оноогдсон хувь тавиландаа эзэн нь болон амьдарч, хүн болж төрсөн эрхэм зорилгоо биелүүлээд энэ хорвоогоос мордох учиртай.
Гэтэл та бид өөрийн орон зай, тархи оюун, махан бие, үг үйлдэл, хувь заяандаа ямар олон хүнийг эзэн суулгана вэ? Лам хувраг, бөө улаач, үзмэрч төлөгч, эмч домч, хөтөч дасгалжуулагч, багш пастор гээд толгойтой үснээсээ олон замчлагч, чиглүүлэгч, заагч, сургагч, мэдэгч, тольдогчтой болж, тэр хэрээр олон салаа замаар оргож босож, унаж тусаж явах нь олон болж.
Хувь тавилан маань та биднийх биш бусдынх болсон байна. Махан бие маань ч биднийх гэхээсээ илүүтэй сэтгэлтэй сэтгэлтэй, мэдлэгтэй мэдлэггүй олон оточ маарамба эмч домч илээч бариач эрээвэр хураавар их мэдэгчдийн үг үйлдлээр салхинд хийсэх хамхуул мэт явах нь цөөнгүй болж.
Тархи оюун маань ч та биднийх биш тарж бутарч, талцаж хуваагдсан харь олны үзэн бодлын дайны хөлд үрэгдэж, үймэрч төөрч будилан байх нь элбэг боллоо.
Бид өөрийн хүслээр биш өрөөлийн хүслээр амьдрах гэж үнэндээ зүдэрч явна.